Maria Poliduri

Non canto che perché m’amasti
negli anni passati.
Quando c’è sole, presentimento d’estate
quando piove, e nevica,
non canto che perché m’amasti.

Solo perché fra le braccia mi tenesti
una notte e mi baciasti sulla bocca,
solo per questo sono bella come schiuso giglio
e ho un brivido nell’animo ancora,
solo perché fra le braccia mi tenesti.

Solo perché i tuoi occhi mi guardarono
con l’anima nello sguardo,
fiera mi sono ornata del supremo
emblema dell’esistenza mia,
solo perché i tuoi occhi mi guardarono.

Solo perché mentre passavo mi ammirasti
e nel tuo sguardo vidi –
l’esile mia ombra, come in sogno,
giocare, soffrire,
solo perché mentre passavo mi ammirasti,

perché come se esitando mi chiamassi
e mi tendessi le mani
e negli occhi avessi l’abbaglio,
un amore totale,
perché come se esitando mi chiamassi,

perché, solo perché a te piacque ”
rimase bello il mio incedere.
Era come se tu ovunque mi seguissi
o passassi lì appresso;
perché, solo perché a te piacque.

Solo perché m’amasti io son nata,
per questo la vita mi fu data.
Nella ingrata vita e incompleta
la mia vita s’è compiuta.
Solo perché m’amasti io son nata.

Solo per il tuo amore unico
l’aurora donò rose alle mie mani.
Per rischiarare un attimo Îa tua strada
la notte colmò i miei occhi di stelle,
solo per il tuo amore unico.

Solo perché sì dolcemente m’amasti
son vissuta ad ampliare
i tuoi sogni, caro; tramontasti
e io dolcemente muoio,
solo perché sì dolcemente m’’amasti.

Δεν τραγουδώ παρά γιατί μ’αγάπησες
στα περασμένα χρόνια.
Και σε ήλιο, σε καλοκαιριού προμάντεμα
και σε βροχή, σε χιόνια,
δεν τραγουδώ παρά γιατί μ’αγάπησες.

Μόνο γιατί με κράτησες στα χέρια σου
μια νύχτα και με φίλησες στο στόμα,
μόνο γι’ αυτό είμαι ωραία σαν κρίνο ολάνοιχτο
κ’ έχω ένα ρίγος στην ψυχή μου ακόμα,
μόνο γιατί με κράτησες στα χέρια σου.

Μόνο γιατί τα μάτια σου με κύτταξαν
με την ψυχή στο βλέμμα,
περήφανα στολίστηκα το υπέρτατο
της ύπαρξής μου στέμμα,
μόνο γιατί τα μάτια σου με κύτταξαν.

Μόνο γιατί όπως πέρναα με καμάρωσες
και στη ματιά σου να περνάη
είδα τη λυγερή σκιά μου, ως όνειρο
να παίζει, να πονάη,
μόνο γιατί όπως πέρναα με καμάρωσες.

Γιατί δισταχτικά σα να με φώναξες
και μου άπλωσες τα χέρια
κ’ είχες μέσα στα μάτια σου το θάμπωμα
– μια αγάπη πλέρια,
γιατί δισταχτικά σα να με φώναξες.

Γιατί, μόνο γιατί σε σέναν άρεσε
γι’ αυτό έμεινεν ωραίο το πέρασμά μου.
Σα να μ’ ακολουθούσες όπου πήγαινα,
σα να περνούσες κάπου εκεί σιμά μου.
Γιατί, μόνο γιατί σε σέναν άρεσε.

Μόνο γιατί μ’ αγάπησες γεννήθηκα,
γι’ αυτό η ζωή μου εδόθη.
Στην άχαρη ζωή την ανεκπλήρωτη
μένα η ζωή πληρώθη.
Μόνο γιατί μ’ αγάπησες γεννήθηκα.

Μονάχα για τη διαλεχτήν αγάπη σου
μου χάρισε η αυγή ρόδα στα χέρια.
Για να φωτίσω μια στιγμή το δρόμο σου
μου γέμισε τα μάτια η νύχτα αστέρια,
μονάχα για τη διαλεχτήν αγάπη σου.

Μονάχα γιατί τόσο ωραία μ’αγάπησες
έζησα, να πληθαίνω
τα ονείρατά σου, ωραίε που βασίλεψες
κ’ έτσι γλυκά πεθαίνω
μονάχα γιατί τόσο ωραία μ’αγάπησες